De tweede week in Paramaribo

In mijn vorige verslag vertelde ik dat de voetbalwedstrijd was afgelast. Geen probleem dacht wij, wij gaan wel Fc Twente - Vitesse kijken op de laptop. Niet veel later kwam de onderbuurvrouw naar boven: “Joehoe, willen jullie nog naar de wedstrijd?” Waarop wij reageerden: “Huh, die is toch afgelast?”. De buurvrouw vertelde dat haar broer had gelogen tegen ons. De andere broer van haar is de voorzitter en die wilde ons wel ophalen. Wij besloten dus toch maar te gaan. Tot onze verbazing speelden de voetballers in het tenue van Fc Groningen. In de tweede helft kwam de andere broer naast ons op de tribune zitten. Hij vroeg aan mij of we een biertje wilde en vroeg mij mee te lopen naar het kraampje. Leslie maakte zich erg zorgen, dat er iets ‘verkeerds’ zou gebeuren en wilde al bijna achter mij aan komen. Fijn om te weten dat je wel in de gaten wordt gehouden, andersom is het niet anders! Dit heb ik de ouders (vooral de papa) van Leslie ook beloofd. `s Avonds stond er een feestje op het programma ter ere van Valentijn. De jongens haakten af, ze hadden er niet veel zin in. Leslie en ik gingen met Sam, Kamla en de zus mee. We kwamen zo ongeveer als eersten aan. Gauw werd al duidelijk dat het om een Hindoestaans feest ging. We vroegen aan Sam of de hele avond zou bestaan uit Hindoestaanse muziek. Hij gaf aan dat er ook een Nederlandse band zou spelen. Tot onze grote verbazing begon ook de Nederlandse band in het Hindoestaans te zingen. Leslie en ik hadden het wel gezien. Leslie besloot de buren te vertellen dat ze hoofdpijn had en wij naar huis wilden lopen.Dit was niet eens zo`n gekke smoes, want de muziek stond kei en keihard. De zus van de onderburen vond het geen prettig idee om ons alleen over straat te laten lopen en bracht ons naar huis.
Maandag stond er weer stage op het programma. Ik zou een les gaan geven om te kijken hoe de kinderen op mij reageren. Dit verliep niet helemaal volgens plan. Bij school aangekomen zag ik mijn mentor nog niet. Bij het schoolhoofd aangekomen, kon hij mij melden dat Juf Suzanne verlof had genomen. Gek eigenlijk, dat je zomaar verlof kan nemen. Ik zag de bui al hangen, geen leerkracht voor die groep.. Het schoolhoofd gaf aan dat ik in een andere groep kon meekijken, aangezien we dat ook nog hadden afgesproken. Ik liep dus naar die groep (naast de groep van Juf Suzanne), de andere leerkracht liep met mij naar de groep van Juf Suzanne en zei: “ Juf Suzanne heeft op een briefje geschreven wat je moet doen.” Een beetje overrompeld stond ik met het papiertje in de hand en de leerkracht vroeg: “Weet je waar de rekenboeken, enz. liggen?” Ik antwoordde dat ik het niet precies wist. Ze liet het aan mij zien en daar stond ik dan. Onvoorbereid voor 19 kinderen om de hele dag les te geven. De eerste 3 kwartier gingen perfect. Ik had duidelijke afspraken met de kinderen gemaakt: Als ik aan het woord ben, zijn jullie stil. Als jullie wat willen zeggen/vragen of antwoord willen geven op een vraag, steek je je vinger op. Het schoolhoofd kwam nog een keer vragen of ik het onder controle had en gaf ook aan dat hij dit wel kon zien. Na 3 kwartier stond er een leerkracht in de deuropening: “ Ik heb hier les”. Ik vroeg de leerkracht wat ze gaf, ze kwam muziekles geven. Ik gaf de kinderen de opdracht hun rekenboek op te bergen en de leerkracht kon de muziekles starten. Vanaf het moment dat ik weer verder kon met de rekenles, was er niets meer met de kinderen te beginnen. De dag duurde lang. Om 12.00 uur had ik de dingen gedaan die Juf Suzanne had opgeschreven. Ik liep naar het schoolhoofd om dat te melden en hij beloofde iets te regelen. Niet veel later stond er een andere leerkracht,zij kwam een verhaaltje vertellen over Jezus. Om kwart voor 1 was de school uit en ik was kapot. Wat een energie vragen die kinderen van je.
Dinsdag was Juf Suzanne er weer en kon ik in de andere groep gaan kijken. Hier was het over het algemeen wat rustiger. Ook hier was de leerkracht hardhandig, maar wanneer de leerkracht dit deed of iets zei, luisterden de kinderen wel. Dat is in die andere groep niet het geval. Aan het einde van de dag hadden we een evaluatie momentje met mevr. Heinze. We hebben besloten dat ik in de andere groep stage ga lopen. Daarnaast stelde ze ons voor om ons op school om te kleden. Ze maakte zich zorgen over ons. Als wij elke maandag, dinsdag en woensdag ons op de hoek onze rok aan deden en mensen in de buurt dit ontdekten, zouden we betast kunnen worden. Dit wilde ze voorkomen. Ze wilde het schoolhoofd vragen waar wij ons konden omkleden. Het schoolhoofd lag helemaal dubbel, we werden compleet uitgelachen. Wel begreep iedereen onze goede bedoelingen om netjes op school te verschijnen, maar dit moest niet ten kosten gaan van de veiligheid.
`s Middags hadden we een afspraak bij een haarsalon. We zouden onze haren laten vlechten. Dit duurde langer dan gedacht, we hebben 4 uur lang stil moeten zitten. Toen we klaar waren, was het ook al donker. Twee blanke dames, midden in de stad, in het donker…. Geen goede combinatie. Gelukkig kon de kapster met ons meelopen tot aan ons busje. We hadden al snel spijt van het vlechten. Door het vele nep haar was het veel te zwaar.
Donderdag zijn we naar de vreemdelingenpolitie geweest, om een stempel te halen voor in het paspoort. Ook hier ging het weer niet al te vlot. Uiteindelijk kregen we onze stempel en mogen we nu legaal 3 maanden hier stage lopen.
Vrijdag hebben we de gymjuf Mireille van stage gesmst of we die avond met haar uit konden gaan. Dit had ze namelijk aangegeven. We kregen al snel een berichtje terug dat we die avond mee konden naar de bioscoop en daarna naar een discotheek zouden gaan. De bioscoop zouden we niet kunnen redden, aangezien er een voetbaltraining op het programma stond. Vrijdag was ook de dag dat we besloten hebben de vlechten eruit te halen. We konden er niet aan wennen en er waren meer nadelen dan voordelen. We zijn hier ook nog 2,5 / 3 uur mee bezig geweest. We waren super blij toen alles eruit was. Rond een uurtje of 4 hebben we Vanara gebeld. Het meisje waarmee we de eerste keer mee zijn gereden naar voetbal. Ze zou wat later naar de training gaan en zou ons bellen als ze ons op kwam halen. Het telefoontje liet op zich wachten. Om 18.00 uur hebben we haar maar eens gebeld. Ze had geen beltegoed en hoopte al dat wij zouden bellen. Ze ging niet meer trainen. Het is voor ons te gevaarlijk om met z`n tweeën `s avonds in die wijk te fietsen. We besloten dus snel de gymjuf Mireille te smsen. Mireille noemen ze ook wel miertje. Miertje kwam ons om half 8 ophalen. We hadden geen idee naar welke film we zouden gaan. Tot onze schrik vertelde Miertje dat de films in het Engel werden getoond en er vaak geen ondertiteling bij zit. Oh Oh, dat zou dan nog wat worden. Maar het mocht de pret niet drukken. Bij de bioscoop aangekomen moesten we nog wachten op de vriendin van Miertje en twee basketballers. De basketballers kwamen uit Guyana en waren hier voor een toernooi. De film was echt geniaal. Soms ging het Engels me wat te snel, maar in grote lijnen kon ik het verhaal wel volgen. Na de bioscoop zijn we door gegaan naar de stad. Miertje legde uit dat we naar een tentje gingen, waar mensen eerst naar toe gaan, voordat ze naar de discotheek gaan. Hier zijn we de hele avond gebleven, aangezien het erg gezellig was en je daar kon dansen. Volgens Miertje kon je dat niet in de discotheek, omdat het daar veel te druk is. We gingen op tijd weg, een uurtje of half 2. Dit kwam omdat de basketballers uit Guyana om 3.00 uur terug zouden vliegen naar Guyana. Morgen staat het teamuitje op het programma. In het volgende verslag zal ik daar wat over vertellen en zullen er ook vast en zeker foto`s volgen.