Brownsberg, bezoek van Edmée en Matapica

Afgelopen zondag zijn we naar Brownsberg geweest. Om 07.15 uur stond de taxi al voor de deur. Met een busje gingen we samen met de ouders van Sjoerd en nog twee onbekende mensen op weg. De laatste 13 km naar Brownsberg was weer niet geasfalteerd. De weg was echter wel beter te berijden dan de weg naar Colakreek. Wel vroeg ik mij af en toe af of het busje het ging trekken, aangezien we soms steile stukken tegen kwamen. Toen boven op de berg aangekomen waren, maakten we ons klaar voor een wandeling naar de watervallen. De wandelschoenen gingen aan en de wandeling kon beginnen. De gids vroeg of we geluk in onze rugzakken hadden meegenomen, want direct zagen we een aantal apen door de bomen slingeren. Nadat ik de aap had geroepen “Robbie Boomkamp, draai je eens om” en Leslie vervolgens haar vaders naam riep, draaide de aap zich om en konden we de aap goed op de foto zetten. De gids gaf al aan dat we niet alleen voor ons, maar ook op de grond en in de lucht moesten kijken om zoveel mogelijk te zien. Zo kwamen we onderweg giftige kikkers tegen en een prachtige blauwe vlinder. Als eerst zouden we naar de Leoval lopen. We liepen richting een pad,dat we moesten volgen om bij de waterval te komen. Vooraan stonden een aantal stokken tegen de boom. De gids raadde aan een stok mee te nemen. We deden nog al lacherig, aangezien we ons zelf geen opa`s / oma`s vonden. Toch namen de dames een stok mee, de heren vonden het niet nodig. Al snel kwamen we er achter dat de stok erg van pas kwam. Het pad was een doel op zich om te bewandelen. Het klauteren over takken, bomen en door plassen kostte aardig wat zweetdruppels. Het onbekende stel gaf het ook halverwege op en bleef op ons wachten tot wij bij de waterval waren geweest. Bij de waterval aangekomen werden de nodige foto`s gemaakt. De gids vroeg zich af of wij niet ‘in’ de waterval gingen. Nou Leslie en ik gingen de uitdaging aan. We klommen over de rotsen richting de waterval. De rotsen waren erg glad. Toen ik even stil stond om te kijken welke route we gingen nemen, werd deze al voor mij bepaald. Roetsjjj, ga jij maar in het water liggen. Ik gleed van de rots en knalde tegen een andere rots. Het resultaat: een blauwe en geschaafde knie. De gids kwam gelijk op ons af, om te kijken of alles goed was gegaan. Nou ja, het mocht de pret niet drukken. We klommen verder de richting de waterval. Ondertussen maakte de gids een aantal foto`s. Deze foto`s zijn helaas mislukt. Op het moment dat we daadwerkelijk onder de waterval stonden, voelden we de kracht van het water. Ik maakte mij zorgen om mijn lenzen. Ik had het idee dat ze er zo uitspoelden.
De vader van Sjoerd volgde ons richting de waterval. Sjoerd en Niek vonden het wel best en bleven aan de kant kijken.
Nadat iedereen de foto`s had gemaakt, klommen we weer naar boven. Daar kwamen we onze onbekende stel weer tegen. Wij wilden wel naar de volgende waterval, hier dacht het stel anders over. Uiteindelijk besloot de gids terug te gaan. Ondertussen begon het ontzettend hard te regen. Diegene die onder het motto “ ik wil niet nat worden”, niet onder de waterval was geweest, had dikke pech. Er was geen verschil meer te zien tussen de mensen die onder de waterval waren geweest en diegene die er niet onder was geweest. Iedereen was kleddernat. Boven op de berg kregen we wat te eten. We hebben gewacht tot het droog was. Daarna stelde de gids voor naar een uitkijkpunt te lopen. Bij het uitkijkpunt hebben we een tijdje gestaan. Aangezien het steeds helder werd, konden we steeds meer zien. Daarna konden we droge kleren aantrekken en terug keren naar huis.
Het was ook de week dat een leerkracht van Saxion Hengelo in het land was aangekomen, Edmée. Op dinsdag kwam ze bij Leslie en mij op school kijken. Voor mij was het heftig, aangezien ik weer geconfronteerd werd met de harde aanpak. Woensdag was echt het toppunt. Ik ben dan ook echt aan het aftellen. Nog 6 dagen stage. Dinsdagavond gingen we een hapje eten bij zus en zo, samen met Edmée. Hier werden nog een aantal dingen besproken wat het schoolhoofd gezegd had en de andere mensen in onze omgeving.
Donderdag zijn Leslie en ik weer bij een basketbalwedstrijd van de heren (hoofdklasse) wezen kijken. Daarna hebben we uiteraard ook een kijkje genomen bij Havanna lounge. Echter moesten we vrijdagochtend naar het CPI voor een voorlichting over binnenlandstage. Na 3 uurtjes slaap ging de wekker. Na de voorlichting maken we ons wel zorgen over die week, het gaat zwaar worden!
Vrijdagavond hadden we een feestje bij het hotel van de ouders van Sjoerd. De nieuwe keuken werd geopend. Het buffet liet op zich wachten. De vader van Sjoerd bestelde een portie bitterballen. Deze hint was duidelijk. Het buffet werd geopend. Rond een uurtje of 12 gingen we naar Dejavu. Hier troffen we Miertje en de Belgische meiden aan. Vervolgens belandden we weer bij Fat ass.
Zaterdag werden we om 18.30 uur op gehaald. We gingen naar Matapica om zeeschildpadden te spotten. De ouders van Sjoerd gingen ook mee. Met de taxi werden we naar het bootje gebracht. We gingen de Surinamerivier op. De gids vertelde over de Christusvis. De Christusvis heeft namelijk een vorm van een kruis. De vis is ook bijzonder doordat hij geen schubben heeft. Via de Surinamerivier gingen we de Atlantische Oceaan op, dit was te merken. Met een houten bootje gingen we door de golven heen. Het bootje schommelde hevig. We vroegen ons af of het wel goed ging komen. We waren blij (vooral de dames) dat we over waren. Hier vertelde de gids dat we eigenlijk op het Diana strand waren. Het strand was nog maar 2 jaar oud en stond nog niet op de kaart. Hier gingen we op jacht naar de zeeschildpadden. Als eerste liet de gids een spookkrab zien. De krab was helemaal wit en had donkere ogen. Niet veel verder troffen we het spoor aan van een schildpad. Iedereen moest blijven staan en de gids ging kijken. Hij zag dat het een soepschildpad was die aan het graven was om daar haar eitjes te leggen. We moesten het beest dus even de tijd geven. Na een tijdje kwam de gids dat we mochten kijken. De schildpad had namelijk te diep gegraven en zat vast. Als we de schildpad niet zouden helpen, zou ze dood gaan. Op het moment dat we haar wilde helpen, kon ze toch op eigen kracht uit haar eigen gegraven kuil komen. We liepen verder om nog meer schildpadden tegen te komen. We zagen weer een spoor. Dit spoor maakte een bochtje en is weer terug het water in gegaan. De schildpad had duidelijk geen zin om haar eitjes te leggen. We liepen weer verder. Af en toe moesten we stoppen en wachten tot het water hoger werd. Volgens de gids zou je dan meer kans hebben om schildpadden te zien. Daar zat je dan met je goede gedrag, ergens op het strand aan de Atlantische Oceaan in het donker. We hadden geen geluk, geen spoor meer te bekennen. We keerden terug in de hoop dat we nog wat sporen zouden vinden. Ons bootje kwam al weer in het zicht en de gids had het al min of meer opgegeven. Totdat hij ineens gebaarden dat we stil moesten blijven staan. Uit de zee kwam een schildpad. We moesten afstand nemen en het beestje de tijd geven om het strand op te komen. Daar zaten we weer. Nouja, beter gezegd, daar lagen we, want op het moment dat de schildpad begon te graven konden we meekijken hoe ze het zand om haar heen gooide. Na een tijdje ging de gids kijken hoe ver ze er mee was. Ook deze soepschildpad had weinig zin om haar eitjes te leggen. Ze had niet ver genoeg gegraven en besloot weer terug te gaan het water in. We moesten snel wat foto`s maken, want we zouden geen kans weer krijgen. We liepen terug naar de boot om terug te keren naar Paramaribo. De gids deelde wat snacks uit. Met een cola en een loempia in de hand, konden we beginnen aan onze tocht. Dit ging niet helemaal zoals gepland. Kort nadat we vertrokken kwam er een grote golf ons tegemoet. De golf ging over ons heen, het water stroomde de boot in. Een aantal van ons werden nat. Niet vlak daarna veranderde dat. Iedereen werd nat, want een nog grotere golf kwam onze kant op. We zagen het allemaal gebeuren, behalve de gids. De gids stond nog met zijn loempia bakje in de hand. Door onze reacties, keek hij achterom en moest de golf al incasseren. Hij liet alle snacks vallen en moest zich vast grijpen aan de boot. Even dacht ik dat de boot zou kantelen. Gelukkig gebeurde dat niet. Het water werd rustiger , waardoor we verder konden varen naar de Surinamerivier. Doordat we allemaal doorweekt waren, was het best fris op de boot.
Tot nu toe hebben we wel pech met onze tripjes. Als we niet nat worden door flinke regenbuien, gebeurt het wel op een andere manier. Volgende week zaterdag vertrekken we voor een week naar het binnenland, om daar stage te lopen.