Daar zijn we dan.... in Suriname! Tijd voor het ee

Na een 2 uur durende reis in de auto naar Schiphol kwam de groep bij elkaar. Om 9.00 uur hadden we afgesproken bij het meetpoint, de kubus! Het wachten is altijd op dezelfde, dus ook dit keer moesten we wachten op Leslie. Om 09.30 uur konden we onze koffers inleveren. Een spannend moment, aangezien Leslie en ik al wisten dat de koffers te zwaar waren. We stonden in de rij om onze koffers af te leveren. Hier ontdekten we dat we dit zelf moesten regelen. Even werd het onrustig “Hoe werkt dat? Wat moeten we doen?”. Dit kwam wel goed, we zouden elkaar helpen. Na een aantal keren af te hebben gekeken bij onze voorgangers, lukte dit ook prima. De koffer werd op de band gezet. Het gewicht verscheen in beeld ……23,6 kg (23 kg is max.) Toch gebeurde er niets bijzonders en ging de koffer gewoon de band op, net als alle andere koffers. Toen was Leslie aan de beurt….24,2 kg. Met dit bericht moesten we naar de servicebalie. Ondertussen werden we vermaakt door 4 dames die aan het zingen waren over Sotsji. Dit werd opgenomen en volgens de berichten zijn ook wij op tv gekomen. Nadat we de koffers hadden ingeleverd kreeg ik het bericht van mijn vader dat mijn moeder naar het ziekenhuis moest. Dit was even schrikken. Vervolgens moesten we al snel afscheid nemen. Door iedereen werd een traan gelaten. Vanaf het moment dat we door de douane waren, waren we met z`n vieren. We moesten een eindje lopen om bij de juiste gate te komen. Hier werd onze handbagage nog gecontroleerd… niet op gewicht, had ik dat maar geweten! Om 11.15 uur stapten we het vliegtuig in. Bij onze plek aangekomen, troffen we andere mensen aan. Deze mensen zaten verkeerd en moesten een plek naar voren. Nadat we onze koffers in de bagageruimte hadden geplaatst, konden we gaan zitten. Na een kleine vertraging vertrokken we ongeveer om 12.00 uur. We stegen op en kwamen van de grond, daar gingen we dan! In elke stoel zat een scherm waarop we films konden kijken, spelletjes konden spelen, maar ook de vlucht konden volgen. Sjoerd, Niek en Leslie waren al een film aan het kijken. Mijn scherm deed het nog niet, die was vast gelopen. Maar na contact met de steward, deed mijn scherm het al snel. Als eerst heb ik de film ‘Hoe duur is de suiker’ gekeken. Het laatste half uurtje van de film heb ik gemist.. in slaap gevallen! Vervolgens heb ik de film ‘Mees Kees op kamp’ gekeken en als laatste ‘The Millers’. De gehele vlucht werden we goed verzorgd. We kregen goed en veel te eten tijdens de vlucht. Na het eten kregen we zelfs een borrel. Hij bood cognac aan, dit sloegen we dus maar af. De steward vroeg: Ik heb ook wel Amarula, ken je dat?” Nou, en of ik dat ken. Hij had al snel in de gaten dat hij wat in kon schenken. Na 9 uur gevlogen te hebben kwamen we om 17.00 uur aan op vliegveld Zanderij (Johan Adolf Pengel). 17.00 uur Surinaamse tijd, het is hier namelijk 4 uur vroeger dan in Nederland. Op het vliegveld moesten we ontzettend lang in de rij staan, wel geteld 1,5 uur. Hier werden onze paspoorten en het formulier wat we in het vliegtuig hebben ingevuld gecontroleerd. Met een stempel in het paspoort konden we onze koffers pakken. Met onze koffers liepen we richting de uitgang, op zoek naar een taxichauffeur die een bordje in zijn handen zou hebben met de namen ‘Boomkamp en Schuurman’. Er stonden genoeg taxichauffeurs en als je even keken, wezen ze direct naar hun naam om klanten te scoren. Aan het eind van het gebouw stond een man met een bordje ‘Doornkamp en Schuurman’. Dat zou onze taxichauffeur dan wel wezen. Die arme man stond al vanaf half 5 te wachten. Hij stond daar dus al ongeveer 1,5 uur tot 2 uur op ons te wachten. Hij zou ons naar Brokopondolaan 81 in Paramaribo brengen. We liepen naar de auto en hij wilde graag mijn koffer overnemen (volgens Leslie ligt dit aan mijn blonde haren). We reden weg en vanaf dat moment was het genieten. We genoten van de indrukken om ons heen, de natuur, de woningen en de mensen. Het was nog best een lange rit naar ons huis. Bij aankomst stonden er 3 mensen op ons te wachten. Dit waren blijkbaar de onderburen en de huisbaas. De huisbaas liet even vluchtig het huis zien. We moesten haar 1050 euro contact betalen. Hier hadden we niet op gerekend. We kwamen een heel eind, maar hadden nog niet voldoende. Met haar spraken we af de borg te betalen en de volgende dag de rest. We kwamen aan de praat met de onderburen, wat een lieve mensen! De man hielp ons de koffers naar boven te brengen. We maakten zelf nog een rondje door het huis en kwamen tot de ontdekking dat we een mooi huis hebben, 4 slaapkamers, 2 doucheruimtes, 2 wc`s een ruime woonkamer en keuken. Daarnaast hebben we ook een heerlijk plekje om te zitten op het balkon. Wel kwamen we tot de conclusie dat alles niet heel schoon was. We pakten de koffers uit en richten onze kamer in. Terwijl we dat deden ging er een regenbui over Paramaribo. Volgens de onderburen zou het de hele avond niet meer droog worden. We wilden die avond nog boodschappen halen voor het ontbijt voor de volgende dag, maar de buurman kwam al met een zak broodjes en een fles water aan, hij wilde ons niet door de regen naar de supermarkt laten gaan. Voordat ik ging slapen, wilde ik graag mijn klamboe aan het plafond hebben. Dit kostte nog enige moeite. Met behulp van Leslie en haar plank is het toch gelukt. We konden gaan slapen. De hele nacht heeft het geregend. Rond een uurtje of 7 werd ik wakker door het gejank van honden. Rond half 8 ging ik uit bed. Op de gang trof ik Leslie en Niek aan, die waren ook al wakker. We gingen op het balkon zitten. Niet veel later liep er een man in de tuin. “Ik kom voor jullie het internet maken”. Geen idee wie die man was, hoe hij in de tuin kon komen, aangezien er een hek om heen zit. En daarbij, wat doet hij al om 8 uur op de stoep te staan! Maar goed, voor het maken van internet was hij natuurlijk van harte welkom. Voordat hij binnen kon komen moest ik eerst een hek openen en vervolgens een deur. Hij was druk bezig met het kastje voor het internet. Vervolgens kwam er nog een man. Dit bleek de eigenaar van het huis te zijn. Uiteindelijk lukte het hem niet om het internet in orde te krijgen en vertrok met het bericht `s middags weer te komen. Rond 10 uur gingen we met de buurman naar Cambio, hier konden we geld pinnen en omwisselen voor SRD (Surinaamse Dollar). Vervolgens gingen we naar de supermarkt om de eerste boodschappen te doen. Daarna was het wachten op de huisbaas die het resterende geld nog op zou komen halen en natuurlijk iemand die het internet kwam maken. De huisbaas kwam haar afspraak na, zelfs eerder dan afgesproken. Aan haar vroegen we of ze wat van het internet gehoord had. Ze maakte er gelijk werk van en belde iemand om te komen. Na een half uur stond er iemand voor het hek te wachten. Helaas, ook deze man lukte het niet om het internet in orde te maken. Hij ging weg en beloofde rond 6 uur terug te zijn. Samen met de onderburen gingen we naar een centrum hier in Paramaribo. Het was eventjes lopen. Het lopen is trouwens ontzettend gevaarlijk. Langs de weg loopt vaak geen stoep. Je moet hier in de berm lopen, want de auto`s scheuren langs je heen. De onderburen vertelden ook dat veel mensen hier zonder rijbewijs rijden of met alcohol op rijden. Het lopen op straat levert ook veel getoeter, geschreeuw en gefluit op. De eerste paar keer draaiden Leslie en ik ons nog om, dit doe je namelijk automatisch. We proberen dit nu te negeren, ook al betrappen we onszelf er soms op dat je je toch omdraait. Toen we weer terug kwamen bij ons huis, stond de “Internetman” al voor het huis. Hij stond hier al een uur te wachten. We hebben hem snel binnen gelaten, maar helaas het internet werkte nog niet. Hij vertrok en was binnen een half uur weer terug. Ondertussen hadden Leslie en ik de hangmatten vastgeknoopt aan het balkon. Hier lagen we lekker met ons biertje ( Ja Ja, ook Leslie dronk bier) te wachten tot de man terug was. Hij was inderdaad vlot terug, maar ook nu ging het weer moeizaam. Leslie en ik stonden op het punt te gaan koken, tot hij riep ‘Als het goed is, werkt het nu!’. De telefoons kwamen tevoorschijn en ja hoor… alle berichten kwamen binnen. De overbelaste telefoon ging aan de kant, eerst even skypen met papa! Na een goed uurtje te hebben gekletst liep ik naar de woonkamer. Hier kreeg ik te horen dat we een huisdier mochten verwelkomen, genaamd Gekko.