Binnenlandstage met het CPI

Zaterdag 5 april
Om 6.45 uur werden we opgehaald door onze taxichauffeur om op tijd te zijn bij het CPI (Pabo in Paramaribo). We moesten hier namelijk om 7.00 uur zijn en om 8.00 uur zouden we vertrekken. Dat was de planning, maar die liep al direct anders. De legertruck die onze bagage zou vervoeren was er nog niet. Pas rond 10.00 uur kwam de truck aangereden. Er werd direct een ketting van studenten gevormd om de bagage in de truck te pakken. Om 10.30 uur werd er gefloten om in de kring te gaan staan voor de morgenzegen. Eindelijk konden we gaan. Met 2,5 uur achter op schema waren we op weg naar Atjonie. Ter hoogte van Brownsberg stopten we om de laatste koude cola te kopen. Bij Atjonie houdt de weg op. Je moet dan overstappen op een bootje. Er werd weer een ketting gevormd om de bagage uit de truck bij de bootjes neer te leggen. Vervolgens vertrokken er 4 boten naar JawJaw. Leslie en ik zaten in 1 van die boten. Een klein groepje, waaronder de jongens, bleef op Atjonie om de bagage in boten te pakken. Op de boot had ik een ‘geniet-momentje’. Ik zat redelijk voor in de boot. Voorin werd je nat door het opspattende water. Geen enkel probleem, het zorgde namelijk voor verkoeling. De natuur wat ik daar zag, was prachtig! We kwamen langs verschillende dorpjes, waaronder Kajapati. In het dorpje Kajapati zou ik de hele week stage gaan lopen in klas 4b (groep 6). Bij JawJaw aangekomen stonden een aantal kinderen uit het dorp ons op te wachten. We bekeken het terrein en verder was het wachten op de bagage. Ondertussen keken Leslie en ik onze ogen uit hoe de vrouwen met een teil vol met pannen op hun hoofd naar de rivier kwamen. Eerst deden ze hun afwas in de rivier, vervolgens wasten ze hun kleren en als laatste wasten ze zichzelf. Na 3 uur wachten kwam eindelijk de bagage aan en onze jongens. Weer werd er een ketting gevormd om de bagage op locatie te krijgen. Wij kregen het eerste hutje. Er waren ook 3 Belgische stagiaires, zij sliepen onder in het hutje en wij boven.
Nadat we ontdekt hadden dat er maar 1 douche voor 80 studenten was, besloten ook wij ons te ‘baden’ in de rivier. Daarna kwamen we bijeen voor een broodje, om afspraken te maken en samen te bidden. Het was tijd om in bed te kruipen, wel even wennen in zo`n hutje. Het duurde even voordat ik in slaap viel. Eindelijk sliep ik, totdat er een plank uit mijn bed viel. Ik heb het maar laten liggen, maar de volgende ochtend had ik veel last van mijn rug.
Zondag 6 april
Om 8.00 uur stonden we op en om 9.00 uur zaten we aan het ontbijt. Voorafgaande aan het ontbijt hadden we de morgenzegen. Er werd zelfs gebeden voor de Nederlandse stagiaires, waarvan de ouders helemaal in het buitenland waren. Nadat we een broodje kaas naar binnen hadden gewerkt, gingen we een wandeling maken. Via het dorpje kwamen we in de jungle. Op de terugweg liepen we nog naar een plek langs de rivier. Hier konden we afkoelen. Om 4.00 uur gingen we met bootjes uiteen om de stagescholen te bezoeken. Het was best spannend, want nu was ik alleen onder de Surinaamse studenten en de enige blanke op Kajapati. Bij de school kregen we het rooster van de klas en de namenlijst te zien. Opvallen was dat 17 van de 22 leerlingen dezelfde achternaam hadden, namelijk Adjako. De leerkracht vertelde dat het 1 grote familie was in Kajapati. Die avond ben ik onder de douche gegaan, het was namelijk rustig en er stond geen rij. De douche viel bijna van de muur, maar gelukkig kwam er nog een straaltje rivierwater uit.
Maandag 7 april
Om 6.00 uur ging de wekker, tijd om op te staan. We hadden geen elektriciteit, dit heb je namelijk alleen van 18.00 uur tot 23.00 uur. We moesten dus met een zaklamp opzoek naar onze kleren. Om 6.45 uur moesten we klaar staan voor de morgenzegen en om 7.00 uur zouden de eerste boten vertrekken. Uiteraard werd dit ook allemaal iets later. Bij Kajapati stonden een aantal leerlingen ons op te wachten. We liepen naar de school. Ik trok mijn slippers uit en mijn schoenen aan. Je moet namelijk met dichte schoenen op stage verschijnen. Aangezien je nat kan worden bij het in en uitstappen van de boot, had ik slippers aan en schoenen bij mij. De dag begon met de vlaggenparade (zo begon de gehele week) Mijn groep, klas 4b, was aan de beurt. Het volkslied werd in het Sranantongo gezongen. Na het gebed gingen de leerlingen naar binnen. Ik mocht mijzelf voorstellen. Ik stelde de leerlingen wat vragen, maar er kwam geen antwoord. Verstonden zij mij niet? Ik stelde de vragen nog eens langzaam…. Weer geen reactie. Volgens de leerkracht waren ze verlegen/bang om te antwoorden. Ik vroeg de leerlingen hun namen te noemen en daarbij te vermelden hoe oud ze waren. Tot mijn verbazing liepen de leeftijden uiteen van 10 tot 13 jaar. Een aantal leerlingen waren 13 jaar en dat in groep 6, onbegrijpelijk. De leerkracht wees mij een plek voorin de klas aan, daar mocht ik gaan zitten. De leerkracht ging achterin de klas zitten, waarbij ze vermeldde: “Je hebt het rooster toch? Als er wat is, ik zit daar!”. Ho, wacht eens even… Wat is hier de bedoeling? De leerlingen keken mij vol verwachting aan, het was muisstil. Ik dacht: huh, wat verwacht ze nou? Ik liep naar haar om te vragen wat de bedoeling was. Ze noemde het rooster op, eerst Nederlands dan rekenen, enz.. Ik vertelde de leerkracht dat het de maandag bedoelt was om te observeren en na de schooldag afspraken te maken. Uiteindelijk heb ik die dag een leesles en een taalles gegeven. De leerkracht wees een aantal leerlingen aan die ik niets mocht vragen, volgens haar werkten ze toch niet. De leerlingen die ze aan wees zijn de 13 jarigen (worden dit jaar nog 14). Volgens de juf kunnen ze niet lezen, schrijven en rekenen. In de pauze maakten we een wandeling door het dorp. Tijdens die wandeling kreeg ik van een leerling een zak met vruchten. De leerlingen gaan in de pauze naar huis. Bij de eerste bel weten de leerlingen dat ze richting school moeten komen. Bij de tweede bel moeten ze op school zijn.

Dinsdag 8 april
Ik had met de leerkracht afgesproken om taal, rekenen en lezen te geven. De leerkracht wilde dat ik meer lessen ging geven. Elke dag ging er een groepje leerkrachten van het CPI met ons mee. Ik zocht dan ook een leerkracht op en ging met haar in gesprek. Ik vertelde dat er afspraken waren gemaakt, maar ze steeds meer van mij verwacht. De leerkracht van het CPI ging met de leerkracht praten. Na de pauze begon ze weer over de gymles, ze zij letterlijk “JIJ gaat met de leerlingen spelen”. Ik deed dan maar wat ze zei. Ik vroeg de leerkracht van het CPI of ze al een gesprek had gehad. Zij vertelde dat ze een gesprek had gehad en dat de leerkracht had verteld dat er afspraken waren gemaakt. De leerkracht van het CPI haalde de leerkracht dan ook op, zodat zij de les kon geven. Die dag kreeg ik contact met één van de 13 jarige jongens, Ignasio. Iganasio zit helemaal achter in de klas in het hoekje, terwijl de rest in groepen bij elkaar zit. De jongen lachte naar mij, waardoor ik ook moest lachen. Zo ging het de rest van de dag.
Die middag zijn we met een aantal studenten naar Nieuw Aurora geweest. Om daar te komen moesten we door sula`s (stromingen door de rotsen) heen. Onze boot vertrok als eerste. Het duurde erg lang voordat de andere boot achter ons aan kwam. Het bleek dat 1 boot tegen een rots was gevaren, waardoor de motor kapot was gegaan. We hebben een half uur op de rivier gedreven, voordat de boten uiteindelijk ook bij de sula aankwam. Ik zat in een grote boot, waardoor het niet heel bijzonder was om door de sula te varen. Leslie heeft dit anders ervaren, zij was dan ook helemaal nat geworden. In het dorpje Nieuw Aurora kwamen we de schaatser Bob de jong tegen. Hij was hier met andere bekende Nederlandse presentatrices, rapper en acteurs een film/programma aan het maken. Het heet Atlas en komt in oktober op televisie. We mochten met Bob de Jong op de foto. We liepen verder om een openbare school te bezoeken. We troffen hier het schoolhoofd aan en vroeg aan de studenten: “Wie heeft er belangstelling om hier te werken, die mag het nu doorgeven”. Pff, kwam je in Nederland maar zo makkelijk aan werk. Ik verheugde mij op de terugweg. Ik was benieuwd of het van de andere kant spannender zou zijn om van de sula af te gaan. Helaas waren enkele boten te zwaar en moesten we voor de sula uitstappen. We moesten door de jungle lopen om aan de andere kant weer in de boot te kunnen stappen. We moesten een weg zoeken door de jungle. De planten kwamen tot mijn knieën. Ik vond het niet prettig, ik voelde alles kriebelen en dacht aan beestjes die in de jungle voorkwamen. Onderweg moesten we ook over een omgevallen boomstam klimmen.
`s Avonds wilde ik op tijd gaans slapen, aangezien ik de volgende dag corvee had om 5.00 uur. De nacht werd echt verschrikkelijk. Om 0.30 uur werd ik wakker van een gillende Leslie. Ze zag een beest over de deur naar beneden lopen. De hele nacht hebben we geritsel gehoord. Het was meneer rat die in onze spullen zat te zoeken. Meneer rat klom weer omhoog en liep over de vensterbank die boven door het hutje liep. Het was echt een ramp, ik heb gehuild en wilde naar huis. Om 4.00 uur viel ik in slaap, maar om 4.30 uur ging de wekker al.

Woensdag 9 april
De dag begon met corvee. We konden niet veel doen, aangezien de bakker uit het dorp vergeten was om brood voor ons te bakken. Op school heb ik genoten. Ik begon met “zet je taal spullen op tafel”. Tot mijn verbazing pakte ook Ignasio zijn spullen en begon te werken. Ik liep naar hem toe en gaf hem complimenten, hij glimlachte van oor tot oor. Toen hij zijn werk klaar had gaf ik hem een box en weer vond hij het geweldig. Ik vroeg hem of hij op het bord het antwoord durfde te zetten. Dat wilde hij wel. De leerkracht was bezig om te kijken wie er een beurt kreeg, waarop ik zei “Hij gaat”. De leerkracht keek mij verbaasd aan. Ignasio liep naar het bord. De jongen dit het goed en kreeg een applaus van de klas en de leerkracht. Bij het vak rekenen pakte hij ook zijn spullen en werkte hard. Toen ik vroeg “Wie kan het antwoord op het bord schrijven?” keek Ignasio mij met vragen de ogen aan en stak zijn vinger heel voorzichtig op. Met non-verbaal contact vroeg ik hem of hij wilde en hij knikte. Ik wenkte hem naar het bord te komen. De jongen kon rekenen, hij was één van de betere in de klas. Onvoorstelbaar dat hij niet gestimuleerd wordt, maar in een hoekje wordt gedrukt. Ik liep naar de leerkracht en zei: “Kijk, hij kan het wel!’, waarop de leerkracht reageerde: “Ja, maar hij is ook goed in rekenen.” Terwijl de leerkracht aan het begin mij nog iets anders vertelde. Wel zei ze dat hij niet kon lezen. Na de pauze stond een leesles op het programma. Tijdens de les liep ik naar Igansio en vroeg of hij ook een stukje wilde lezen. “Ja juf!” was zijn antwoord.. Het was geen ster in lezen, maar het lukte hem. Jammer dat de leerkracht hem geen leesboek geeft (en nog 2 andere leerlingen). Aan het eind van de dag vroeg ik of hij een leesboek thuis had. Dat had hij wel. Ik vroeg hem “Ga je goed oefenen? Je kan het wel! “. Wederom was zijn antwoord “Ja juf!”.
`s Middags was Leslie alleen in onze hut. Ze kwam naar buiten met het bericht dat ze de rat weer had gehoord. `s Avonds kregen we een aanbod van de leraren dat we bij hen mochten slapen, in de buitenlucht. Meneer Eduards had de eigenaar gevraagd een val te plaatsen. Ook hadden we de tip gekregen om de lamp aan te laten. Aangezien om 23.00 uur de elektriciteit er af gaat, moesten we een alternatief zoeken. We kregen een lampje van de leerkrachten. Echter gaf die onvoldoende licht om de ruimte te verlichten. We besloten dus de val te plaatsen en de rat te vangen. `s Nachts werden we wakker van de rat. De rat was namelijk in de val gelopen en probeerde te ontsnappen. Hij knaagde aan het kooitje. Sjoerd vroeg: “Mag ik kijken?”. We hadden namelijk afgesproken stil te zijn en de zaklampen uit te laten, zodat we de rat konden vangen. Sjoerd deed zijn zaklamp aan… en ja hoor, daar zat het beestje. De hele nacht heeft het beestje aan het kooitje lopen knagen.

Donderdag 10 april
`s Ochtends keken we naar het kooitje. De rat had de hele nacht eraan geknaagd, waardoor er een gat was ontstaan. De rat kon met zijn kop er al doorheen. Ik bedacht me geen seconde en belde meneer Eduards, die een paar hutten verderop verbleef. Hij kwam naar onze hut om te kijken. Hij ging eerst naar de eigenaar om hulp te vragen. Meneer Eduards had de eigenaar wakker gemaakt en hij had weinig zin om te komen. Meneer Eduards had tips gekregen en besloot te doen wat de eigenaar verteld had. Met een stok in de kooi gedrukt liepen we naar het hutje van de eigenaar. De rat probeerde steeds weg te komen. Meneer Eduards verzocht de eigenaar snel te komen. Heel langzaam, half slapend kwam hij eraan en pakte het kooitje op. Het kooitje zette hij achter zijn hut neer en wilde het later doodden. Ik vraag me wel af of hij niet voor die tijd ontsnapt was.
Vervolgens vertrokken we voor de laatste keer naar Kajapati. Het was met een dag ingekort, omdat de benzine op was voor de bootjes. Die dag zou ik nog rekenen en taal geven. Na de pauze hebben we niet veel meer gedaan. Ik wilde een spelletje met de leerlingen doen: levend memory. Dit vonden ze erg lastig. Ze schaamde zich om bewegingen te doen. Wel vreemd, want wat er daarna gebeurde was geweldig. Ignasio begon te zingen en te slaan op de tafel. De rest van de klas (vooral jongens) begon te dansen. Geweldig om te zien. Ik kreeg ondertussen een panni om. Dat had een leerling meegenomen. Ook hadden velen leerlingen vruchten meegenomen, de hele tafel lag vol. We werden uitgezwaaid en keerden terug naar JawJaw.

Vrijdag 11 april
Op vrijdag moesten we om 7.30 uur onze bagage inleveren. Onze groep (Kajapati) vetrok als eerste naar Atjoni, om daar de bagage weer uit te pakken. De andere groepen zouden het op JawJaw inpakken. Onderweg naar Atjoni kwamen we langs Kajapati. Er stonden veel leerlingen langs de kant. Er werd geschreeuwd “Juf Tamara, Juf Tamara!” Een leerkracht van het CPI vroeg of er een Tamara aan boord was. Ook schreeuwden ze “Juf Tamara, Ik hou van jou” of “Juf Tamara, neem mij mee!”. Wat geweldig!
We draaiden een rondje en gingen verder naar Atjoni. Althans dat was de bedoeling. Onderweg hield de motor er mee op. We dreven een tijdje over de rivier, wachtend op een boot die langs zou komen. Na een tijdje kwam er een boot aan en die heeft de boot weer aan de praat gekregen. Bij Atjoni aangekomen was de bagage al op de kant gepakt. Nu moesten we wachten op de rest van de studenten. Om 13.45 uur kwam de truck aan (weer 3 kwartier later dan afgesproken). De spullen werden weer ingeladen doormiddel van een ketting. Om 14.45 uur vertrokken we naar Paramaribo. Om 17.30 uur kwamen we aan bij het CPI. Nu moesten we nog wachten op de truck. 2 uur later kwam de truck aan. Iedereen had het idee dat de soldaten gedronken hadden. Als je naar het rijgedrag keek, zou ik zeggen ja, dat hadden ze. De soldaat wilde de truck achterwaarts op het plein draaien. Iedereen kon zien dat hij een veel te grote bocht nam en knalde bijna tegen het hek van het CPI. Vervolgens steekt hij weer de verkeerde kant op, waarop ik meteen zei: “Die man gaat zich helemaal vast rijden”. Ik had het nog niet gezegd of hij knalde al tegen de muur van de overbuurvrouw aan. De truck zat vast op de muur. Een half uur lang bleef hij gas geven, terwijl hij niet eens in de achteruit stond. Uiteindelijk besloten ze de bagage maar op die plek uit te pakken. Toen wij om 20.30 uur met de taxi vertrokken, stond de truck nog steeds vast op het muurtje. Geen idee hoe dat afgelopen is.

Die avond was het fijn om na elke dag in de rivier ons haren te hebben gewassen, weer gewoon te kunnen douchen.